De val van de forten van Luik Terug
Duitsland valt België binnen zonder formele oorlogsverklaring. De Duitsers breken door de Luikse fortengordel. De forten waren nooit aangepast aan de nieuwste artillerieontwikkelingen: mortieren met een kaliber van 42 cm. Desondanks hadden de Duitsers deze Dikke Bertha's bij de begindagen van de Eerste Wereldoorlog niet meegenomen naar Luik, omdat men niet op veel tegenstand rekende en de verwachting was dat de forten onder beschieting met 21 cm artillerie, gevolgd door een infanteriebestorming, geen stand zouden houden. Het 21 cm geschut bleek echter weinig uitwerking te hebben: bij het begin van de beschieting verlieten de Belgen de stellingen, om bij het einde weer tevoorschijn te komen en de aanstormende infanterie neer te maaien. De verliezen aan Duitse zijde liepen in de duizenden. Alsnog werden de Dikke Bertha's naar Luik gestuurd, die na enkele dagen daar aankwamen. De Belgische troepen in Luik konden uiteindelijk tien dagen stand houden.
Op 16 augustus 1914 raakte een 42 cm granaat de munitiekamer van fort Loncin. Het fort ontplofte omdat de geschutskoepels maar bestand waren tegen 210 mm granaten. Honderden Belgen waren op slag dood. Hiermee kwam de strijd om de forten van Luik aan een einde. Generaal Gerard Leman die zich in dit fort bevond, raakte bewusteloos door de ontploffing maar overleefde. Tot op heden is het fort nog steeds een ruïne en een dodenmonument.
Na de val van de forten geraken de Duitsers over de Maas. Twee cavaleriedivisies beginnen de zuidelijke helft van Limburg te verkennen.
Extra info
Onder Forten rond Luik verstaat men twee ringvormige groepen van forten gebouwd voor en na de Eerste Wereldoorlog rond de Belgische stad Luik. Deze verdedigingsstructuur bestaande uit gegroepeerde forten noemt men PFL (La Position fortifiée de Liège).
Generaal Gérard Leman bezette de forten vanaf augustus 1914 met ongeveer 3.000 manschappen, met tussen de forten nog eens 23.000 man van de 3° Belgische divisie en de 15° gemengde brigade.
Hoewel de forten in 1914 niet meer opgewassen waren tegen het zwaarste geschut, moet het effect op de Duitse opmars niet onderschat worden. Het Schlieffenplan voorzag in een verrassingsaanval op Parijs via België. De Duitsers vielen op 6 augustus 1914 aan met de verwachting Luik in drie dagen tijd voorbij te kunnen marcheren. Echter, pas op 16 augustus viel het laatste fort en daarmee de vesting Luik. Pas daarna, met een vertraging van een week, konden de Duitsers door België trekken om zo Parijs te bedreigen. Door de Duitse vertraging bij Luik kreeg het Franse leger de tijd om zich te hergroeperen.
(Bron: wikipedia)